ASKERÎ ORTAOKUL

Astsubay hazırlama okulu.

1930 yılında hem askerî liselere öğrenci yetiştirmek hem de ordunun ara eleman ihtiyacını karşılamak üzere Şeyh Sadreddin Konevi Türbesi civarındaki (Askerlik Şubesi’nin bulunduğu alan) binanın bir bölümünde “Askerî Ortaokul” adıyla eğitimöğretime başladı. Kısa süre içinde öğrenci mevcudu 450’ye kadar çıkan okulda, eğitim-öğretim ve karargâh hizmetleri dışında, birbirinden bağımsız olarak da faaliyet gösterebilen dokuz ayrı birim bulunmaktaydı. Bu birimlerin belki de en önemlisi otuz yataklı Askerî Hastane idi. Döneminde Konya’daki en etkin sağlık kuruluşlarından biri olan Askerî Hastane, askerlerin yanı sıra halkın da sağlık sorunlarıyla yakından ilgilenmekteydi.

Askerî Ortaokulda revir ve hastane dışında yatakhane, banyo ve duş alanı, 500 kişiye hizmet verebilen yemekhane, 450 kişilik sinema salonu ve 35 milimetrelik iki film makinesi, spor alanı, kütüphane, gazino, terzihane, kundura tamirhanesi, berber salonu, çamaşırhane, mutfak, bulaşıkhane ile kalaycılık, demircilik ve marangozluk atölyeleri mevcuttu.

Askerî Ortaokul bünyesinde 1939 yılından itibaren Türkiye’deki ikinci Astsubay Hazırlık Okulu (ilki Merzifon’dadır) ile Gedikli Erbaş Okulu da faaliyet göstermeye başlamıştır.

Konya Astsubay Hazırlama Ortaokulu on üçüncü yılı olan 1952-53 eğitim-öğretim yılında onuncu devre mezunları için büyük bir tören düzenlenmiş; Vali Kemal Hadımlı, üst düzey subaylar, Maarif Bakanlığı mensupları ve bazı öğrenci yakınlarının da katıldığı bu tören sırasında altmış sekiz astsubaya diplomaları verilmiştir.

Askerî Ortaokulun Konya’ya en önemli katkılarından biri de eğitim alanındadır. Okulda görev alan branş öğretmenleri, Konya’daki diğer eğitim kurumlarında boş geçen derslere de girerek hem halkla ordu arasında sağlıklı bir ilişki kurulmasına hem de Konya eğitimine ve kültürüne önemli katkı sağlıyorlardı. Ancak okul, başta bina sorununun karşılanmaması gibi bazı sebeplerinden dolayı 1965 yılında Konya’dan Çankırı’ya nakledildi.

YAŞAR SEMİZ

BİBLİYOGRAFYA

  • Ataman, 1966; Cicioğlu, 1985; Sonay, 1962; Komisyon, 1952; Böcüoğlu, 1950; İzerdem, 1955; Anonim, 1953; Botsalı, 1965.